+35

Sabine Devooght, dames en heren, welke superlatieven verwacht u eigenlijk die ik moet boven toveren om haar prestatie van afgelopen zaterdag te accentueren? Laat ons de taart aansnijden met een van de mooiste wedstrijden van de kampioenschappen, de finale van het dames enkelspel. Devooght kruiste de light sabers met Kristien Smets (De Dijlevallei) en beide protagonisten zorgden voor een onvergetelijk spektakel: uitermate snedig, fysiek slopend en technisch verfijnd badminton werd ons voorgeschoteld… Wisselende kansen, gemiste matchpoints en een ware uitputtingsslag zorgden voor een snuifje heroïek. Uiteindelijk haalde de kampioene uit Tongeren het met haar onverzettelijkheid en haar haarscherpe drops, maar we mogen ook zeker niet vergeten Smets in de bloemetjes te zetten door nadrukkelijk het vuur aan de schenen van Sabine te blijven leggen. 

Ook in het dames dubbel en in de mix stond er geen maat op Devooght. Aan de zijde van Nele Vervloet werd een tweede titel binnen gereven, deze keer ten koste van gelegenheidsduo Bauweleers en Van Polanen, die de maat hadden genomen van ex-kampioenen Bogemans-Smets. Tina en Vonne speelden een uitstekende wedstrijd, namen ook een game, maar uiteindelijk bleken Sabine en Nele toch te sterk. 

Waar Devooght aan de zijde van haar superman (en u mag dit letterlijk nemen 😊 ) aanvankelijk nog een valse start nam door setverlies tegen Nees-Van Polanen, werden daarna de puntjes en games op de i gezet tijdens de andere wedstrijden. Aan de zijde van Kristien Smets kreeg ikzelf een genadeloos pak slaag van deze onwaarschijnlijk sterke combinatie… Zelden kon ik vanop de eerste rij een masterclass mix zoals deze gadeslaan. We stonden volslagen machteloos tegenover een dergelijke overmacht aan precisie, druk en power. Noblesse oblige. Toch konden Kristien en ik nog een zilveren medaille uit de brand slepen door uitstekende overwinningen tegen Bogemans-Bauweleers en Nees-Van Polanen (na een ware thriller).

Wanneer je een Euro had ingezet op een zege van Fredo Gaspard in het enkelspel +35, dan had je daarna wellicht nog EUR 5 moeten bijbetalen aan uw lokale bookie en er gratis een draai rond uw oren bijgekregen… Alle gekheid op een stokje: dat wil zeker niet zeggen dat we een zege van de vice-Europese kampioen niet naar waarde kunnen schatten. Een favorietenrol waarmaken, dat vergt stevige schouders, maar die heeft monsieur Gaspard zonder enige twijfel. De zwaarste test kreeg de Waalse reus tijdens de finale tegen Valentin c. Deze laatste wist vooral tijdens het tweede game nog fors aan te klampen, maar diende uiteindelijk toch de wet van de sterkste te ondergaan.

Genoegdoening kreeg Dupouey echter door zijn derde dubbeltitel op rij te scoren aan de zijde van Léo Lejeune. In een poule die werkelijk alle kanten kon uitgaan met enkel en alleen bloedstollend spannende wedstrijden, wisten Valentin en Léo met het kleinste verschil gelegenheidsduo Bogemans-Serru af te houden, die logischerwijze zilver pakten. Toch ook een dikke proficiat hiervoor, heren!

+40

In deze categorie moeten we even blijven stilstaan bij twee iconen van onze sport, en ik kies deze zwaar beladen term niet lichtzinnig. Daan De Smet en Yves ‘Fonne’ Van Kerckhoven, die zowel op als naast de Belgische courts meer dan hun stempel hebben gedrukt, gaan namelijk een stapje terugtreden. Waar Daan enkel afscheid neemt van de competitie (en dus nog wel te zien zal zijn op kampioenschappen-en wellicht drievoudig Europees kampioen zal worden in Ibiza, mogelijks wel enkel tot aan de dopingcontrole), nam Fonne het besluit de badmintonsport definitief en in al haar heerlijke vormen vaarwel te zeggen. Ik weet dat je als verslaggever immer en altijd objectief moet zijn, maar ik kies er even voor dit naast mij te leggen. Fonne, na al die decennia zijn we maten/makkers/vrienden geworden ondanks talloze veldslagen op het scherpst van de snee en ik heb en zal steeds het grootste respect hebben voor wat je verwezenlijkt hebt (en die Vlaamse titel mix had je moeten pakken, dedju toch!). Een kampioen in hart en nieren, gedreven door passie, kracht en grinta. Ik hoop van harte dat je diezelfde affectie zal terugvinden in een andere hoedanigheid (kleine tip: je lijkt me geen padeler 😉), maar ik durf het te betwijfelen 😉…

Kan een carrière een mooier orgelpunt krijgen dan met een eclatante Belgische titel? In mijn boekje alvast niet: de Wetterse wervelwind De Smet en de Kempense kolos Van Kerckhoven klopten in drie games de altijd metronomisch presterende Bjorn Van de Pas en de immer onberekenbare Peter Nees…

Emoties overmanden sporthal Vita De Krokodiel (en neen, het waren geen krokodillentranen-pun intended) en onze Huirtuitse held kreeg het enige passende afscheid dat hij verdient: een Belgische titel. Proficiat champ.

Sinds Daan De Smet senior werd, heeft hij statistisch gezien amper iets laten liggen en ook tijdens deze editie was hij de allergrootste slokop van de kampioenschappen. Bjorn Van de Pas kwam echter zeker niet naar Middelkerke afgezakt om zich te laten afslachten en dat bleek ook in game 1 toen hij nadrukkelijk afstand nam van De Smet. Het tweede game wist de Oost-Vlaamse geweldenaar echter wel naar zich toe te trekken en omkijken zat er daarna niet meer in: winst in drie sets en titel nummer twee was een feit.

In de finale van het gemengd dubbel kondigde zich een titanenstrijd aan: Daan, geflankeerd door Nele Vervloet (W&L), moest het opnemen tegen de West-Vlaamse magiër Wouter Naert en de adembenemende Valerie Bogemans (neen, deze keer liet ik mijn objectiviteit niet varen, dit is gewoon een empirisch feit). Wouter en Valerie leken het laken naar zich toe te trekken in het eerste game door zich te pushen naar een 20-16 voorsprong met tactische spitsvondigheid en flitsend opgebouwde punten… Maar mits een beetje meeval en een benijdenswaardige dosis grinta, wisten Daan en Nele alsnog het tij te keren. Na deze mokerslag bleek de veer een beetje gebroken bij Wouter (die ook licht geblesseerd was) en Valerie en scoorde Daan alweer een hattrick. Niets…dan…respect.

Graag wil ik in ieder geval een enorm blijk van respect geven aan Najia Ali Zaidi! Als 11 besloot deze moedige dame toch haar kans te wagen in zowel het gemengd dubbel als in het enkelspel. Zeker in het gemengd dubbel aan de zijde van Fonne Van Kerckhoven, verkocht ze haar huid duur (en wist ze zelfs bijna een wedstrijd te winnen!). In het enkel bleek dit moeilijker tegen speelsters van het kaliber van Agnieszka Jean Villanueva en Nele Vervloet. Het was dan ook geen verrassing dat de laatste twee genoemden de finale tegen elkaar beslechtten. Agnieszka bleek na een onderhoudende wedstrijd net de sterkste van de twee (21-18 21-18), met een nieuwe Belgische titel als gevolg. Maar de aandachtige lezer heeft uiteraard gemerkt dat Nele Vervloet uitstekende kampioenschappen speelde met maar liefst twee gouden en één zilveren plak. Puik werk, Vervloet!

+45

Patrick Boonen blijft een naam als een klok in het Belgische badminton. Een ware legende met ettelijke Belgische titels op zijn palmares (en ooit zelfs ei zo na gekwalificeerd voor de Olympische Spelen). Dat deze badmintonestheet nog steeds op een prachtig niveau presteert, zette hij in de verf door op erg nadrukkelijke wijze het heren enkel te domineren: Toshio Saito en Joost Van Den Brande bleken niet in staat parmantige Patrick enigszins te bedreigen.

Uiteindelijk was het Joost die beslag wist te leggen op de zilveren medaille na een schier eindeloze uitputtingsslag tegen Saito. Met een onwaarschijnlijke 26-24 in de derde toonde Joost zich mentaal net de sterkste, en wat kunnen we zeggen? Dat is toch wel typisch Van Den Brande: toeslaan op het juiste moment met een ongeëvenaarde koelbloedigheid.

In het heren dubbel poogde Boonen aan de zijde van partner in crime Ronny Jeurissen een tweede gouden plak binnen te rijven, maar deze eindstrijd kende voor de Limburgers geen happy ending. In de eindstrijd werden ze in het eerste game verrast door de enorm explosieve Jean-François Jacobs, geflankeerd door mezelf (21-10). Door enkele tactische aanpassingen van de mannen van Dropshot en een stijgend stresslevel aan onze zijde, kregen we in game 2 een bloedstollende veldslag met constant wisselende kansen. Vooral Ronny krikte zijn niveau ondanks een pijnlijke knie serieus op, enkele matchpoints werden weggewerkt door haarscherpe verfijning langs de lijn en de verlenging bleek een rollercoaster waarin het dubbeltje uiteindelijk aan de kant van de Waals-Vlaamse badminton’tweeling’ (Jean-François en ikzelf worden wel eens met elkaar vergeleken) viel. Uiteraard volgde er na het laatste punt een enorme oerkreet en een welgemeende knuffel, het lijkt erop dat ik eindelijk iemand gevonden heb die even graag (of misschien zelfs nog liever) wint dan mezelf. In ieder geval een titel die ik mijn leven lang zal koesteren, des te meer door de klasse van de tegenstander.

In de gemengd dubbeldiscipline werd er alweer een vers blik ex-kampioenen opengetrokken in de vorm van Luigi Dalli Cardillo, nog zo’n coryfee van ons vaderlands badminton. En ondanks een hiatus van enkele jaren, wist zijn oude makker Matty Savelkouls Luigi te inspireren tot een comeback op deze kampioenschappen. Dat kwaliteit en karakter tijdloze eigenschappen blijken, etaleerde Dalli Cardillo in de finale van de mix samen met Evy Boogaerts voornamelijk in game 3: na 2 gelijkopgaande sets werden Saito en Laura Venneri compleet overklast en bestond er geen nanoseconde twijfel meer over wie met deze gouden plak Limburgwaarts zou keren. Je moet het maar voor mekaar krijgen, met slechts enkele weken voorbereiding. Hopelijk zien we Dalli Cardillo opnieuw wat vaker op onze velden vanaf nu, want wat was het heerlijk hem zijn comeback te zien maken…

+50

Jean-François Jacobs: de naam viel zojuist al als laureaat in het +45 dubbel, maar dat deze force of nature (die zijn badminton bedrijft bij Walhain) sinds zijn comeback enkele jaren geleden gestaag timmert aan een terugkeer naar het niveau van zijn jeugdjaren (Jacobs was een absolute topper bij de jeugd), dat wordt steeds duidelijker. Niet alleen is de übersympathieke Waal een speltechnische topper on court, ook naast het veld is het een indrukwekkende figuur (lees het boek maar eens dat hij vorig jaar schreef, ‘L’histoire vraie de Mohamed’, een juweeltje). Tijdens zijn enkeldemonstratie, want dat was het, wist Jean-François duidelijk afstand te nemen van de rest van het deelnemersveld (nochtans allerminst een bende pannenkoeken). In de finale moest Jef Buckinx (wel aangenaam te kunnen opmerken dat Jef na zijn zware knieblessure opnieuw zijn niveau haalt) eraan in twee games. De eindconclusie is eenvoudig: op dit moment is Jacobs de sterkste van het peloton. Ook voor hem twee prachtige Belgische titels, félicitations, champion!

In de heren dubbeldiscipline werd een jarenlange Vlaamse dynastie doorbroken door de heren Vincent Lebrun en Jean-Louis Boucher. Zij wisten zowel Buckinx-Keymis als Savelkouls-Dalli Cardillo (die in de halve finale eerste reekshoofd Van den Brande-Priem het nakijken gaven) te kloppen, wat mij betreft toch wel een verrassing. Maar dat je op zo’n manier afstand neemt van tandems van een dergelijk kaliber, bewijst toch welk topkwaliteitsvlees we hier in de kuip hebben.

Een ware thriller bleek de dames enkelfinale tussen Laura Venneri en Petra ‘Petje’ Van Laer! De hoger geklasseerde Venneri schoot het meest voortvarend uit de startblokken, maar de immer klasrijke en verfijnde Van Laer wist, ondanks naar eigen zeggen bij tijd en wijlen opspelende zenuwen, zich toch naar de Belgische titel te knokken… Zowel in het tweede als in het derde game wist ze het pleit met de kleinst mogelijke marge te beslechten, wat voor mij dan wel weer het bewijs is dat ze haar stressniveau toch wel op een meer dan adequate manier wist te managen! Fantastische prestatie alweer van Petje, die intussen grossiert in nationale titels…

Een dubbelslag zat er echter niet in voor Petra aan de zijde van de Limburgse klasbak Anja Lemmens. Griet De Graeve, de ijzersterke West-Vlaamse springveer, wist samen met Carine Leick de meervoudige kampioenes terug te dringen. Griet en Carine haalden het in twee duidelijke games.

Die tweeklapper zou er echter wel komen voor Jean-Louis Boucher en Carine Leick, die na hun dubbeltitel ook het gemengd dubbel +50 op hun palmares mochten bijschrijven! In een sterke poule met gigantisch veel mixkwaliteit, wisten Boucher en Leick al hun wedstrijden winnend af te sluiten. De mooiste troostprijs was er voor vaste waarden Buckinx-Lemmens die knokten voor elke morzel grond, maar nipt de duimen dienden te leggen voor de begaafde Waalse tweespan. Toch ook een dikke proficiat, uiteraard…

+55

De volgende categorie die we aansnijden, is die van de +55. Wie alvast zin had een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan haar benijdenswaardig succesverhaal, was Honorée Rovers. Na een aantal emotionele weken op persoonlijk vlak (onze huistijgers zijn zoveel meer dan gewone gezelschapsdiertjes, nietwaar?) etaleerde Rovers alweer een niveau om U tegen te zeggen en sloot ze het weekend ongeslagen af! De arme Nicole Michiels moest maar liefst drie keer in de eindstrijd de duimen leggen voor sterke Honorée. In de drie finales wist Michiels geen game te pakken, het toont hoezeer Rovers dominant bleek in alle disciplines. Aan de zijde van nog zo’n badmintonfenomeen, Marleen Loos, werden Nicole en Viviane Fret netjes opzij geborsteld. En met Willem Huijs, de Kempense Moulinex (woordje uitleg: dit is een gerenommeerd merk van mixers, nvLG) aan haar kant van het net werd ten slotte Toon Raeymaekers zijn enige nederlaag van de kampioenschappen toegediend. Il faut le faire!

Maar het hoge woord is eruit: ook Toon Raeymaekers verdient een fameuze erehaag voor zijn prestaties. Met een quasi-ongeëvenaarde slagprecisie mepte Raeymaekers, actief bij Looise, zich naar twee glansrijke titels! In de enkelfinale werd een bij momenten beklijvende wedstrijd tegen de Merchtemse metronoom Wim Seghers in het voordeel van Toon beslecht. En in het dubbelspel stond er geen maat op de dominantie van Raeymaekers-Huijs, nog steeds een duo dat menig jongere speler het vuur aan de schenen kan leggen. Zeker weten. Dat ondervond Wim Seghers, deze keer bijgestaan door Bart Buckinx aan den lijve in een eenzijdige finale. Toch ook niks dan respect voor de klassieke combo Seghers-Buckinx, alweer een medaille erbij in de trofeeënkast met enkele prachtige zeges onderweg… 

+60

Het blijft me steeds weer verbazen welke fysieke paraatheid, mentale grinta en welk stratosferisch niveau nog steeds tentoongespreid wordt in de categorie +60. Het geeft een 46-jarige snotneus de nodige inspiratie om zijn racketjes nog lang niet aan de haak te hangen (gelezen, Van Kerckhoven? 😉 )

Bekijk die heren enkelfinale eens… Twee toppers die elkaar drie games lang bestoken met venijnige crossdrops (Ronny Hoefkens) en militaire precisie (Guy Delforge). Kwalitatief zal er weinig verschil zitten tussen deze tenoren, maar uiteindelijk zou het Delforge zijn die ondanks matchpoints tegen de nodige koelbloedigheid demonstreerde door de belle in verlengingen op zijn conto te schrijven. Dit soort van heerschappen dienen een inspiratiebron te zijn voor een hele generatie jongeren die liever lui dan moe zijn. Mijn respect voor jullie is eindeloos, heren!

Waar wellicht iedereen een overwinning verwachtte van Benny Put en Guy Delforge, zorgden William O’Leary en Jeeva Batcha voor een schokgolf doorheen De Krokodiel door de maat te nemen van deze geoliede tandem… Na een erg nipte zege tegen Benny Van Peer en Johannes Verstraeten, wist de combinatie van Brussels International de kers op de taart te zetten in de finale tegen voornoemd eerste reekshoofd.

Ondertussen blijf ik ook zwaar onder de indruk van Marleen Loos. Een fenomenale badmintonster met een peperkoeken hart. Wat is het telkens weer een genoegen om deze topper terug te zien op de velden. Ondanks een valse start tegen Ann Van Acker, wist mighty Marleen de scheve situatie recht te trekken in haar wedstrijd tegen Sabine Boeyden, hetgeen toch nog volstond om alweer een gouden plak mee naar huis te nemen door de onderlinge resultaten. Het stuntwerk uit haar match tegen Loos leverde Van Acker alsnog een welverdiende tweede plaats op.

Aan de zijde van Ronny Hoefkens (Herentals) werd de hattrick van Marleen geconcretiseerd: in een straf deelnemersveld werden in een onderhoudende finale Benny Van Peer en Sabine Boeyden het nakijken gegeven. Goud in dames enkel +60, gemengd dubbel +60 en in dames dubbel +55. Ik zet even drie petjes op mijn hoofd en zet ze alle drie weer af, Marleen!

 

+65

Over dominantie gesproken: bekijk die resultaten van Benny Van Peer eens in een nochtans indrukwekkend deelnemersveld. Zelfs topreekshoofd Daniel ‘Danny’ Hoefkens slaagde er niet in zijn vuist te ballen tegen Van Peer, die als een tornado door de poule raasde. Een eclatante titel aldus, we kunnen alleen maar met open mond gapen naar het niveau dat deze 65-plusser nog steeds ten berde brengt.
Hoefkens slaagde er wel in beide dubbeltitels te pakken. Samen met Willem Verlinden werd de eindstrijd beslecht tegen Peter Scevenels (in een niet zo ver verleden de absolute top in het heren dubbel B1, meen ik me te herinneren) en Jan Van Eyken. En in een poule met drie kroonde Destroying Danny zich met partner Rita Vervaet ruimschoots de sterkste, opnieuw ten koste van Peter Scevenels en Hilde Verhaegen. 

Rita Vervaet besloot dan maar haar mixpartner te evenaren en beëindigde ook haar kampioenschappen met een tweede Belgische titel. Het dames dubbel bleek een prooi voor haar aan de zijde van Guet Leng Lim ten koste van onze eigen Europese kampioene en nationale trots Nelly Halsberghe en opnieuw Rita Verhaegen, die zich voor een tweede keer diende te troosten met een tweede plaats.

 

Voor de volhouders onder jullie: welbedankt om dit monsterachtig lange verslag helemaal tot op het einde te doorspartelen! Ik weet dat het aan de lijvige kant was, maar ik wilde dit prachtige evenement niet laten passeren zonder de nodige égards. Elke deelnemer aan dit BK is een overlever, een kampioen en een klasbak die zijn of haar moment in de spotlights verdient. Respect dat soms toch een tikkeltje ontbreekt naar mijn gevoel voor mensen die zoveel tijd en moeite spenderen aan deze prachtige sport, ook al komt het leven al eens in de weg te zitten vanaf een bepaalde leeftijd. Doodzonde blijf ik het vinden dat een echt feestje bouwen met de andere deelnemers er niet inzat wegens nog aanwezige competitieverplichtingen tijdens hetzelfde weekend, iets dat toch niet zou mogen. Het heeft er ook voor gezorgd dat bepaalde deelnemers verplicht hun kat moesten sturen. 

Be that as it may, voor de volgende edities is er inmiddels een oplossing voor dit euvel bedacht en daar kunnen we enkel en alleen gelukkig over zijn om dit mooiste event van het jaar nog verder op te waarderen!

Rest me nog 1 zaak: ik wens expliciet een woordje van dankbaarheid te uiten aan het adres van de clan Vandenberghe en bij uitbreiding het team van Barloke om alles in goede banen te leiden. Jullie knowhow wat betreft de organisatie van fijne tornooien werd opnieuw duidelijk in de verf gezet door een erg gestroomlijnd verloop van deze kampioenschappen.

Chapeau! Ook aan de wedstrijdtafel, de sponsors, de fijne mensen van Badminton Vlaanderen en uiteraard ook aan alle scheidrechters en officials een welgemeende dankjewel (ook al vertoonde dhr. Luts licht grensoverschrijdend gedrag aan mijn adres 😊 )

Gegroet en tot volgend jaar (in juni!)…

Uw uitgeputte verslaggever

Helger Van Werde

 

= = = 

Met dank aan onze sponsors & partners: gemeente Middelkerke, Vita Krokodiel, BC Barloke, Multishop Desomer-Plancke, Autocenter Veltem, KBBF, LOTTO, YONEX, Vitalic Sportdrinks, LFBB.

De foto's van het BK Senioren staan online! Bekijk ze hier of via Facebook.
Gebruik foto's, graag met vermelding Badminton Vlaanderen + BlueFrame Media.