De voorbode

Aan allen die gekomen zijn, proficiat! Aan allen die niet gekomen zijn – indien gerechtvaardigd –, ook proficiat. In dat opzicht is de afwezigheid van de 13-voudige nationale kampioene, Lianne Tan, verantwoordbaar en bij voorbaat te feliciteren (hoe raar dat dan mag klinken): Lianne vertoeft momenteel in Azië ter voorbereiding van een liefst vierde opeenvolgende kwalificatie voor de Olympische Spelen, en maakt op deze manier zelf een einde aan haar ononderbroken zegecyclus die standhield sinds 2010. Voor het eerst in 14 jaar zouden we dus met zekerheid een nieuwe kampioene krijgen.

Vanuit datzelfde continent waagde de nummer één bij de mannen wel de stap (of vlucht). Julien Carraggi zette pas voet aan land daags voor het verdedigen van zijn titel. De vooraf ongenaakbaar gewaande Carraggi, die door zijn huidige positie op de wereldranking een realistische kans maakt op kwalificatie voor zijn eerste O.S. in Parijs, moest vooral van Elias Bracké de grootste tegenstand verwachten. Bij de vrouwen werd Clara Lassaux zo (zelf al finaliste in 2019 en 2020) de titelkandidate met uitstek, die met eerlijkheidshalve Lisa Demeyere, Karla Henry, Presence Beelen en Amber Boonen haar grootste uitdagers toch op enige afstand mocht zien.

In de dubbelreeksen was het weer een uitkijken naar de grote favorieten, met name de titelverdedigers. Protagonisten als Freek Golinski, Lise Jaques en Flore Vandenhoucke dienen al lang niet meer voorgesteld te worden. Golinski, sedert 2011 al veelvoudig aan het kanon, wordt de laatste edities geflankeerd door Patryk Szymoniak. Lise Jaques ging van start met nieuwe partners: Lien Lammertyn in het dames dubbel, Senne Houthoofd in het gemengd dubbel. Flore Vandenhoucke, naar eigen zeggen aan haar laatste dans toe, deed dat met Clara Lassaux en Jona Van Nieuwkerke (laatstgenoemde nog goed voor de laatste drie titels in het gemengd dubbel met Jaques). Een grote outsider in de dubbeldisciplines was ongetwijfeld Marie Demeyere, gekoppeld aan respectievelijk zus Lisa en aan Tim Van Herbruggen. Die laatste was dan weer een gelijkaardige rol weggelegd aan de zijde van vaste dubbelmaat Jordy Van der Sypt. Ongetwijfeld zou de Lokeren combo opnieuw een gooi doen naar de oppergaai, na een voorlopig eerste en enige triomf in 2020.

Zaterdagochtend

Tijdens de eerste ronde wedstrijden op de eerste tornooidag kwamen meteen enkele hoofdrolspelers op de baan. Te beginnen met Gaspard – Devooght (BK in 2012). Deze intussen jongveteranen hebben een heel mooi nationaal palmares vergaard. Echter betekende deze editie voor Sabine de comeback op het hoogste niveau, nadat ze bijna een jaar geleden een zware achillespeeskwetsuur opliep. Ondanks het mislopen van de eerste game, konden zij zich voorbij Purwoko-Dewit spelen. Van Herbruggen en Demeyere waren meteen bij de les tegen Degroote en Dury, terwijl Houthoofd en Jaques geen spaander heel hielden van Heneffe en Joannes.

In het daaropvolgende anderhalf uur was het tijd voor de eerste schifting in de heren enkels. Daarin lieten de reekshoofden zich niet klissen. Achtereenvolgens Carraggi, Bracké, Y. Van Delsen, Rolin, Vervaeke, Dewit en Slegers wisten zich vlekkeloos voor de volgende ronde te plaatsen (Gaspard deed dat zonder in actie te moeten treden, met een walk-over in de binnenzak).

Nagelbijters

Terwijl het naderen van het middaguur vaak al eens tot verzadiging zorgt, was het dit keer anders. Tussen de eerste dubbelpartijen door, was er een noemenswaardige voetnoot weggelegd voor de heren enkelaars Raphaël Maho en Louis Lejeune. Niet dat zij tot de grote kapers of grootpraters van deze discipline behoren, maar met een heuse nagelbijter en een eerste keer het overschrijden van het uur, dreven beide mannen elkander tot het uiterste. Een welverdiend applausje voor hun meer dan Olympische inzet. Uiteindelijk won Maho na 61’ met 29-27 in de derde game. Meerdere spannende driesetters vielen er overigens te noteren tijdens de lunch. Zij die in de tribune vertoefden, kregen zo wat extra tijdsruimte voor vertering. Tegelijkertijd kon het voor sommigen op de baan fiks verkeren. Enkele reekshoofden zagen sterretjes en konden in het gemengd dubbel hun koffers pakken. De gebroeders Lenaerts betraden ongetwijfeld met andere verwachtingen de Gerflormatten dan het uiteindelijke resultaat. Maarten en Birthe Van Den Bergh gingen met tweemaal het kleinste verschil de boot in tegen Delsaut – Castillo Jimenez. Stijn en Tina Van Buyten werden als topreekshoofd na 45’ wedstrijd dan weer wandelen gestuurd door Baptiste Rolin en Karla Henry, de Belgische jeugdkampioenen onder 19 jaar. Een diepzeeduiker was dit alleszins dus niet. Qua verzachtende omstandigheden kan het tellen. Jona Van Nieuwkerke en Flore Vandenhoucke waren als tweede geplaatst, maar gingen net als in hun opener op de Vlaamse kampioenschappen onderuit tegen Joren Robberecht en Elise Dhondt. Tussendoor viel in het heren dubbel de langste wedstrijd van het tornooi te noteren, gewonnen door Iljo en Yaro Van Delsen tegen Antoine Glaziou en Seppe Mas. Het verdict: 21-19 in de beslissende game na 71’.

Wild-cards

Geen vrijkaarten voor het publiek in Gembloux. Wel wild-cards voor enkele ongeplaatste of lager gerangschikte spelers met een groot potentieel, topsportstatuut of resultaat op hun Liga-kampioenschap in de 3-reeks. Amber Boonen en Tammi Van Wonterghem waren de welbedeelden in het dames dubbel en plaatsten zich (net als Lassaux – Vandenhoucke) voor de halve finales door zich vlot voorbij Coesens – Gendron te spelen. Tot dusver het dames dubbel op zaterdag overigens. In het gemengd dubbel kwamen Rolin en Henry reeds ter sprake. De tweede W.C. in deze discipline was voor de Nieuport en Huyberechts, maar hun verhaal bleef beperkt tot de eerste episode van de knock-outfase. Ook in het heren dubbel twee wild cards, wel bepaald voor Huberty – Slegers en Bondroit – Prenen. Onze Waalse vrienden gingen er kansloos uit tegen Marijn Put en Dylan Rosius, niet voor niets dat de Limburgse tandem aan de start verscheen als kanshebber op eremetaal. Stein Bondroit en Sander Prenen (de Vlaamse kampioenen in de 3-reeks) verging het beter. Zij overleefden een ronde en haalden een beslissende game uit de brand in een voor hen meer dan geslaagd tornooi tegen alleen maar voormalige internationals, respectievelijk Abts – Van Nieuwkerke en Gaspard – Vervaeke. In het heren enkel tot slot was er ook een laatste wild card uitgedeeld aan Charles Fouyn (hierover later meer).

Namiddag en avond

In de 1/8e finales van het heren enkel sneuvelden twee reekhoofden. Baptiste Rolin (ook in deze discipline BK -19 en als 4e geplaatst) ging kansloos onderuit tegen de ijzersterke Charles Fouyn (zo, dit duurde niet lang). Al eveneens verzachtende omstandigheden voor Tijl Dewit. Gertjan Devaere werd tot het uiterste gedreven: 30-29 in de tweede game. Het kampioenschap draaide door en voor we het goed beseften waren de dames enkelspelen achter de kiezen. Clara Lassaux liet geen spaander heel van Amber Boonen, net zoals Karla Henry dit bijzonder overtuigend deed ten koste van tweede reekshoofd Beelen. Lisa Demeyere deed dit na winstmatchen tegen Coessens en Van Wonterghem. Anna Bogemans was misschien de ietwat verrassende naam bij de laatste vier, door met verschil Lien Lammertyn af te houden. In het gemengd dubbel plaatsten Houthoofd – Jaques en Van Herbruggen – Demeyere (desondanks een schoonheidsfoutje in de tweede game) zich voor een plaats bij de laatste vier. Tijl Dewit en Presence Beelen speelden dat dan weer klaar, waar ze in hun enkeldiscipline niet in slaagden. Bonnet en Raeymaekers waren als vierde geplaatst duo, slachtoffer met dienst. Twee heren met dezelfde lichaamsbouw en speelstijl tegenover elkaar in een ¾ Oost-Vlaams treffen, nl. Joren Robberecht en Daan De Smet, geflankeerd door respectievelijk Elise Dhondt en Marthe Tack. Het werd hier een nipt resultaat, bezegeld door de regerende Vlaamse kampioenen.

Afsluiten op zaterdag werd er gedaan met het heren enkel en heren dubbel. Carraggi klopte Slegers, Bracké verpulverde Vervaeke, Van Delsen sabelde Devaere neer en Fouyn (nr. 3 op de BWF junioren ranking) speelde Gaspard (Europees kampioen +35) uit. In de dubbels viel er de vermeldenswaardig tweede kwartfinale te noteren voor Daan De Smet (+40). Het licht van hem en zijn gelegenheidspartner ging spreekwoordelijk uit tegen de topfavorieten van het tornooi, Golinski en Szymoniak. Dat niet alles spreekwoordelijk is, bleek dan ook sneu. Zo geschiedde tijdens de andere kwartfinales in deze discipline. In twee van de drie resterende herendubbels was de derde game net aan de gang toen het licht letterlijk uitviel. Consternatie alom in een anders vlekkeloos verlopend tornooi. Na enkele minuten stilzwijgen, kon het spel weer op gang getrokken worden, het zij niet met de volle 100% lumen licht in de zaal dan voor de panne. Een kleine domper op de spelvreugde. Bonnet en Robberechts verloren hun kleine voorsprong en zagen finaal ook De Pauw en S. Lenaerts de winst binnenhalen (21-18, 18-21, 21-18). Put en Rosius werden niet van de wijs gebracht en wonnen met ruimer verschil van Dewit en M. Lenaerts. Tot slot was er dé wedstrijd van de kwartfinales. Jordy Van der Sypt en Tim Van Herbruggen begonnen dan wel wisselvallig met ietwat te hoge foutenlast in hun openingsgame. De wijze waarop Frédéric Gaspard en Nathan Vervaeke hun tegenstanders daarentegen lieten ploeteren en harken, illustreerde als vanouds hun eigen niveau. Met een nagelbijter in de beslissende set (28-26) werd de eerste tornooidag fraai afgesloten.

Belgische kampioenen

We werken de finaledag netjes af in dezelfde speelorde zoals voorgeschoteld. In het dames enkel was er geen maat op Clara Lassaux. Nadat ze ’s ochtends Anna Bogemans afhield, deed ze dit in de finale nog eens over tegen Lisa Demeyere (21-12, 21-10 in 27’), die eerder Henry uit de finale hield. Voor Clara Lassaux betekent dit meteen de eerste nationale titel.

In het gemengd dubbel wonnen Senne Houthoofd en Lise Jaques in de halve finale soeverein van Tijl Dewit en Presence Beelen. De andere halve finale werd door Tim Van Herbruggen en Marie Demeyere vlot gewonnen van de Vlaamse kampioenen, Joren Robberecht en Elise Dhondt. Van Herbruggen veroverde ei zo na zijn tweede nationale titel bij de elite. Evenwel close but no cigar. Senne Houthoofd en Lise Jaques konden in de verlengingen van de tweede game de wedstrijd doen kantelen. Met 15-21, 22-20, 21-14 een eerste nationale titel voor Senne, terwijl Lise zo al haar 6e titel in 7 jaar tijd boekt in deze discipline.

Bij de mannen kregen we een verrassing van formaat. Niemand die vooraf had gedacht dat Charles Fouyn (met wild card!) de finale zou beslechten. In de halve finale zorgde hij dan ook voor het toonaangevend resultaat van dit kampioenschap, door Julien Carraggi met 21-14 21-17 huiswaarts te sturen. Aan de andere kant van de tabel had Elias Bracké zich ontdaan van Yaro Van Delsen. De amper 17-jarige Fouyn sleepte een derde en beslissende game uit de brand, maar voor Bracké was het tijd om te oogsten: met 21-11 13-21 21-12 haalde hij in 50’ (de langst durende finale van de dag) zijn eerste nationale titel in het enkelspel binnen (zijn overigens derde in totaal na in 2019 aan de zijde van Golinski en in 2017 vergezeld door Jaques al eens hoge ogen te scoren in andere disciplines).

Twee stevige halve finales in het heren dubbel werden afgewerkt. Freek Golinski en Patryk Szymoniak hadden in drie games Marijn Put en Dylan Rosius van een finaleplaats gehouden (18-21, 21-12, 21-15 na 50’). Lawrence De Pauw en Stijn Lenaerts wisten met tweemaal het kleinste verschil hetzelfde te realiseren tegen Gaspard en Vervaeke (21-19, 22-20 na 53’). In de strijd om de gouden beker konden De Pauw en Lenaerts net iets te weinig in de pap brokken om aanspraak te maken op de titel. Die was dus voor het derde jaar op rij weggelegd voor de combo Freek Golinski en Patryk Szymoniak (21-14, 21-17 in 33’). Maar de echte hoofdvogel, die had Stijn Lenaerts wel afgeschoten. In een sneltreinvaart ging het richting Vlaams-Brabant waar hij de geboorte van zijn zoon mocht vieren. Proficiat, Stijn en Annelies! Het ontbreken op de foto van de prijsuitreiking is er eentje voor de geschiedenisboeken.  

Toch nog even terug naar de orde van de dag: voor Freek Golinski is dit intussen zijn 11e nationale titel in het heren dubbel, zijn 13e in totaal sedert hij zijn eerste in 2011 wegkaapte. Afsluiten werd er gedaan met het dames dubbel. Lise Jaques en Lien Lammertyn hielden in de voormiddag Amber Boonen en Tammi Van Wonterghem nipt af (21-19, 21-17 in 35’). Clara Lassaux en Flore Vandenhoucke hadden een vette kluif aan de hoogst geplaatste tandem Demeyere, maar na de te verduren openingsgame kon er met meer marge van Lisa en Marie gewonnen worden (24-22, 21-14 na 30’). In de finale was het dan vooral spel tussen twee gewezen partners die de voorbije jaren samen de plak zwaaiden en nu tegenover elkander uitgespeeld werden. Het werd geen scoreverloop op het scherpst van de snee noch een wedstrijd die het uiterste van de speelsters vergde. Hiervoor werd de marge te ruim uitgespeeld (21-14, 21-18 in 35’). Flore Vandenhoucke moet na 8 (!) opeenvolgende titels in het dames dubbel en 10 in totaliteit, zich tevreden stellen met de zilveren medaille. Voor Lien Lamertyn betekent dit een eerste Belgische titel bij de elite en voor Lise Jaques, de koningin van deze kampioenschappen, een 7e opeenvolgende titel in het dames dubbel. Samen met haar 6e (waarvan 5e opeenvolgende) titel in het gemengd dubbel goed voor al 13 stuks in totaal.

De titels zijn uitgereikt, de bekers verdeeld. We zijn getuige geweest van prachtige kampioenschappen en kunnen nu al niet anders dan likkebaardend uitkijken naar hopelijk even mooie kampioenschappen die volgend jaar naar Vlaanderen komen.

HE:      Elias Bracké
DE:      Clara Lassaux
HD:      Freek Golinski en Patryk Szymoniak
DD:      Lise Jaques en Lien Lammertyn
GD:      Lise Jaques en Senne Houthoofd

 

 

Peter Nees